Ο φόβος και οι ενοχές είναι ένα βάρος που δεν χρειαζόμαστε.

Ονομάζομαι Αθηνά Μπαρούφη και είμαι 53 ετών, μητέρα τριών παιδιών. Εντελώς τυχαία, τον Οκτώβριο του 2019, βρέθηκα αντιμέτωπη με τον καρκίνο του πνεύμονα. Δεν θα ξεχάσω τα πρώτα λόγια του γιατρού μου, όταν πήρε στα χέρια του την εξέταση: ” Αθηνούλα, είμαστε σε μονόδρομο.”

Σοκ και άρνηση ήταν τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσα.
Ήμουν σε πανικό, δεν μπορούσα να το αποδεχτώ. Δεν ήθελα να ξέρω λεπτομέρειες. Ήθελα απλά να φύγει από πάνω μου. Να εξαφανιστεί. Να συνεχίσω τη ζωή μου. Να είμαι κοντά στα παιδιά μου.

Ένας καλός μου φίλος με πήρε από το χέρι και πήγαμε σε πνευμονολόγο. Τον εμπιστεύτηκα και ακολούθησε το χειρουργείο, όπου αφαιρέθηκαν το 1/3 του δεξιού μου πνεύμονα και οι λεμφαδένες. Όταν ξύπνησα στο δωμάτιο, είδα πίσω από το προστατευτικό τζάμι τους δικούς μου ανθρώπους να κλαίνε από χαρά. Ήταν ένα υπέροχο, ένα αξέχαστο συναίσθημα.

Πέρασε καιρός κι από τότε συνεχίζω τη ζωή μου, κάνω τις εξετάσεις μου και βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Παίρνω ψυχολογική υποστήριξη που είναι βάλσαμο για μένα. Έχω μάθει να κρατάω τα σημαντικά και να πετάω τα ασήμαντα.

Κάπνιζα πολλά χρόνια και δυστυχώς έχω αρχίσει να καπνίζω και πάλι τελευταία. Το νιώθω όμως πια πολύ φορτικό και έχω αποφασίσει να ζητήσω θεραπεία διακοπής καπνίσματος.

Το στίγμα του καρκίνου του πνεύμονα που σχετίζεται με το κάπνισμα το βιώνω καθημερινά μέσα από τις ενοχές μου. Το συντηρεί φυσικά και η κοινωνία γύρω μου.

Αυτός που βιώνει το στίγμα δεν χρειάζεται να έχει κι άλλες ενοχές. Δεν χρειάζεται να έχει κι άλλα προβλήματα. Έχει ήδη να αντιμετωπίσει ένα πάρα πολύ σοβαρό. Τον καρκίνο.

Είναι ένα επιπλέον φορτίο για όλους εμάς που παλεύουμε να βγούμε από την ασθένεια και να βρούμε τις ισορροπίες στη ζωή μας. Απέναντι στον εαυτό μας, πρώτα απ’ όλα. Απέναντι στην οικογένεια μας.