Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Κάθε ασθενής είναι μοναδικός.

Ονομάζομαι Σύνθια Μίκκελσεν και τον Φεβρουάριο του 2022, έχασα την αγαπημένη μου μητέρα Άννα, από καρκίνο του πνεύμονα. 

Η αλήθεια είναι ότι όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Η μητέρα μου έφυγε από κοντά μας ενάμιση μήνα από τη διάγνωση της.

Εγώ πίστευα πως ο καρκίνος εξελίσσεται στους ηλικιωμένους με πολύ αργό ρυθμό και θα έχω χρόνο μαζί της. Έκανα ΛΑΘΟΣ.

Επίσης πίστευα πως ο καρκίνος δίνει σημάδια προειδοποιητικά και σε προειδοποιεί ήδη από την αρχή του.  Κι εκεί έκανα ΛΑΘΟΣ.

Η μητέρα μου ήταν ένας μορφωμένος, δραστήριος άνθρωπος, γεμάτος ζωή και όνειρα μέχρι που ξαφνικά άρχισε να χάνει απότομα τις δυνάμεις της, αρχές Δεκεμβρίου του 2021. Ξέρω πως η μητέρα μου ένιωθε φόβο να κάνει εξετάσεις κι αυτό, γιατί ήταν πάνω από 40 χρόνια καπνίστρια και ένιωθε ενοχές γι αυτό. Ήξερε ότι την κατέκριναν, μολονότι αυτή της  η συνήθεια πρώτα απ’ όλα επιβάρυνε πρώτα τον εαυτό της. Κουβαλούσε το στίγμα του καπνιστή. Αν δεν ένιωθε το στίγμα του καπνιστή, θα μπορούσε να είχε πάει νωρίτερα να κάνει εξετάσεις κι ενδεχομένως να υπήρχε έγκαιρη διάγνωση και να είχε έτσι και περισσότερες θεραπευτικές επιλογές.

Πέρα από το στίγμα του καπνιστή ένιωσα και το στίγμα της ηλικίας, κάτι  που συναντάει κανείς  στην κοινωνία μας και το οποίο είναι κι αυτό ένας παράγοντας που αποτρέπει κάποιον από το να κάνει εξετάσεις.

Η μητέρα μου δεν ήταν νέα αλλά ήταν η μαμά μου.  Δεν ήταν ένας απλός αριθμός ή ένας απλός ασθενής.

Πλέον έχω καταλάβει πως το στίγμα που αφορά στον καρκίνο του πνεύμονα περιθωριοποιεί τον ασθενή.

Το στίγμα κλείνει πόρτες.

Την πόρτα του προσυμπτωματικού ελέγχου.

Την πόρτα της έγκαιρης διάγνωσης.

Την πόρτα της ισότιμης αντιμετώπισης και φροντίδας.

Οι πόρτες αυτές πρέπει να είναι ανοιχτές. Το οφείλουμε στους επόμενους ασθενείς. Και στους αγαπημένους μας που χάσαμε.